Yeah, back in town, back on the internet.. Sinds gisteravond weer in Paramaribo na bijna een week in Brokopondo! Wat bijzonder om een klein stukje te mogen zien van hoe er daar geleefd wordt.
Samen met 4 anderen afgelopen weekend vertrokken naar Brokopondo. Bijna anderhalf uur gereden in een busje dat het naar mijn idee ieder moment kon begeven, over een weg vol hobbels en kuilen. We verbleven in het staatslogeergebouw van Brokopondo. Een prima slaapplaats, alleen wat jammer dat er overal (maar echt overal, in de keuken, de douche, de eetzaal, de slaapkamer) mieren liepen..
Maandagochtend begonnen met 'werken' op een school. Mijn huisgenoot en ik stonden in een PI-klas. Dit is een klas voor kinderen die niet goed mee konden komen op school en extra begeleiding nodig hadden. Voor die klas stond een hele lieve juf, die echt hart had voor haar 7 leerlingen. Maar wat een verschil met hoe het er aan toe gaat op Nederlandse scholen.. Elke ochtend om 8 uur als de school begint wordt de Surinaamse vlag gehesen. Alle kinderen van de school staan dan in nette rijen rond de vlag en zingen een lied, ik vermoed dat dit het Surinaamse volkslied was.. Daarna gaan alle kinderen naar de klas. In de Surinaamse klas is het voor Nederlandse begrippen rommelig. Kinderen lopen veel van hun plaats, er hangt een planning in de klas, maar daar houdt de juf zich lang niet altijd aan, de kinderen hebben regelmatig niets te doen, omdat ze geen opdracht krijgen, de lessen worden naar mijn idee niet voorbereid, de juf bedenkt ter plekke wat ze de kinderen wil laten doen.. En als een leraar niet komt, zitten de kinderen een hele week in de klas zonder toezicht.. In Suriname kan het allemaal! Een volgorde in het aanleren van bijvoorbeeld spelling of rekenen heb ik niet kunnen ontdekken.. Kinderen moeten woorden schrijven en lezen, maar kennen nog niet alle letters of moeten sommen maken, terwijl ze niet weten hoe de getallen geschreven worden. De kinderen de hele week zo goed als mogelijk geholpen hierbij. Maar vaak hadden ze niet zoveel zin of waren ze niet geconcentreerd en deden ze weinig. Zodra de juf even uit de klas liep steeg het geluidsniveau en werden er streken uitgehaald. Luisteren is niet de sterkste kant van deze (misschien wel van de meeste) Surinaamse kinderen, dus werd het vaak een nog grotere bende. Ook hebben we veel spelletjes gespeeld met de kinderen, vooral mens erger je niet en memorie.. Na 5 dagen kunnen we deze spelletjes wel dromen.. Om half 10 en om kwart over 11 is het pauze en officieel om half 1, wat vaker 12 uur of kwart over 12 werd, was de school alweer afgelopen. Scholdagen van nog geen 5 uur, waarvoor sommige kinderen zelfs met de boot moeten komen. Voor ons duurden ze erg lang, omdatwe vaak zelf maar moesten bedenken wat we de kinderen lieten doen en de kinderenvaak niet echt meewerkten,maar de juf was blij met ons.Volgens mij vonden de kinderen het leuk dat we er warenen hebben we ze eenheel klein beetje kunnen helpen en daar gaat het dan toch om!
Van half 1 tot half 5 hadden we tijd voor onszelf. Tijd om te eten en daarna vaak naar een strandje gegaan om wat te zonnen en te zwemmen. Helaas moesten we iedere middag vlug onze kleren weer aantrekken en gaan schuilen omdat het opeens ging regenen. Het was net of het iedere dag rond dezelfde tijd begon te regenen, en natuurlijk was dat precies op het moment dat wij aan het strand lagen.. Gelukkig toch wel wat zon gezien en een kleurtje op gedaan.. Zelfs zo dat ik de laatste dag mijn schoenen niet meer aan kon, omdat mijn voeten erg verbrand waren.. Wat doet dat zeer zeg..
Om 5 uur moesten we sport gaan geven. Nou ja, sport is een groot woord. 3 van de 5 dagen was er een Cubaanse trainer om te sporten met de oudste kinderen. Het was onze taak om de jongste kinderen bezig te houden door spelletjes met ze te doen. De leeftijden van de kinderen liepen erg uiteen, waardoor dit nog niet meeviel. De eerste dag werd er ongeveer gezegd: hier is een schuurtje met wat spullen (een paar speren om in de grond te zetten, wat ballen, een paar stukken touw en dat was het wel..) en hier is een groep kinderen, succes.. Pfft, niet echt mijn ding om zo te moeten werken. De dagen erna ging dit hetzelfde, maar waren we er al wat meer op voorbereid. We hebben estafette gedaan, gevoetbald, slagbal gedaan, verspringen en touwtje gesprongen met de kinderen. Ook hier was luisteren naar een opdracht of aanwijzingen erg lastig, waardoor we vaak onze stem moesten verheffen. Ook hier was goed te merken dat Surinaamse kinderen andersreageren dan Nederlandse kinderen. De kinderen hier kwamen direct naar ons toe rennen als we het veld op kwamen om ons te verwelkomen, zelfs toen ze ons voor het eerst zagen. De kleinste kinderen wilden direct opgepakt en vastgehouden worden. Ook waren ze niet zuinig met het geven van brasa's (knuffels). De sport was meestal rond 7 uur afgelopen. Daarna douchen, eten, nog wat kletsen en naar bed.
De natuur in Brokopondo was mooi, veel groen. Ook genoten van de vele dierengeluiden die te horen waren vanuit de jungle. De mensen, die veel buiten leven, waren erg vriendelijk en er werd naar ons gezwaaid als we langs liepen. Ook de rust was heerlijk, vergeleken bij Paramaribo was het stil in Brokopondo.
Het was een vermoeiende, maar erg gezellige en mooie week. Ben heel blij dit mee te hebben gemaakt! De foto's van Brokopondo volgen nog.
Groetjes vanuit Su!