Een natte week

Daar ben ik weer met een update van afgelopen week.
Dinsdagavond ben ik gaan zwemmen met mijn roomie Iris en onze buren. En ik kan jullie vertellen, een uur baantjes trekken is best pittig als je al een tijd niets aan sport gedaan hebt (het fietsen door Paramaribo niet meegerekend..). Ondanks dat ik na een aantal baantjes niet meer zo snel vooruit kwam, was het heerlijk om weer actief bezig te zijn. Daarom zijn we vandaag (donderdag) weer gaan zwemmen. Ja ja, ik wordt nog eens sportief in Suriname.
Woensdag mocht ik mee gaan 'zwemmen' met de kinderen van Betheljada. Ik ben nu al een tijd hier en kijk van veel dingen niet meer raar op, maar dat was toch weer een momentje van verbazing. Er werden een aantal kimderen van de groepen gehaald om mee te gaan. Toen de bus er was, werden de kinderen 'ingeladen'. Dit gaat iets anders dan in Nederland. Achter in de bus ligt een soort matras met wat lakens er overheen. De kinderen worden uit hun buggy of rolstoel getilt en met zn allen op het matras gelegd. Zo worden de kinderen liggend, zonder riem of gordel, naar het zwembad gebracht. De rolstoelen blijven achter op Betheljada. Bij het zwembad aangekomen worden de kinderen in de bus omgekleed. Als ze hun zwemkleding aan hebben tilt iedere begeleider een kind op en draagt het naar het zwembad. Gelukkig is er een helling om het zwembad in te lopen en hoef je niet met kind en al over de rand van het zwembad heen. De meeste kinderen kunnen niet zelf hun hoofd boven water houden, waardoor je ze een half uur lang goed vast moet houden. Er worden geen zwembandjes of iets dergelijks gebruikt, dus dat kost best wat kracht. De dag erna voelde ik mijn armspieren.. Maar de kinderen genoten in het water en dat was fantastisch om te zien en mee te maken!
Al dat gezwem zorgde dus voor een erg natte week..
Vrijdagochtend vertrek ik voor 4 dagen naar Apiapaati (een plaats in het binnenland van Suriname). Daarom vandaag naar de stad geweest om nog wat nodige spullen te kopen en natuurlijk een klein kadootje voor Iris, die maandag jarig is.
Verder mijn koffer ingepakt vandaag, dat valt nog steeds niet mee.. Wat neem ik mee, hoeveel neem ik mee.. Pfft..
Ik heb veel zin in de trip, want er staan veel leuke en spannende dingen ophet programma. Maar dathoren jullie volgende week allemaal wel! ;-) Ik heb alleen weinig zin in de reis naar Apiapaati. We moeten morgen om 7 uur al klaar staan.. En dan hebben we een rit van 3 uur met de auto voor de boeg en daarna moeten we nog zo'n 4 uur varen.. Maar ja, dat overleven we ook weer wel.
Fijne Pinksterdagen allemaal!

Veel lieve groetjes uit Pmb!

Blog van 2 weken...

Het islang geleden dat ik iets van me heb laten horen.. Intussen is er natuurlijk weer vanalles gebeurt. Vandaag precies 2 weken geleden hebben we afscheid genomen van onze huisgenootjes uit België. Nu wonen we nog maar met zn 2en in ons huisje.
Op het werk was het nog steeds erg wennen en zoeken vorige week. Nu gaat dat gelukkig al een stuk beter. Ikmaak op Betheljada en Tanaallerlei interessante, leerzame en boeiende dingen mee, maar hierover wil ik niet teveel op mijn blog zetten ivm de privacy van de bewoners en leerlingen en van de instellingen waar ik werk. Deze verhalen horen jullie wel als ik weer terug ben in Nederland.
Twee weken terug heb ik een fietstocht gemaakt naarMariënburg enKatwijk met een groep stagiaires.We zijn met een bootje de Suriname rivier over gestoken. Met fiets en al op de boot. Mariënburg is een toeristendorp, waar je kunt zien hoe er vroeger gewerkt werdop een suikerrietplantage. De gebouwen en fabrieken waren vervallen. We kregen uitleg van een man die hier in het verleden zelf gewerkt had. In katwijk een koffie- en citrusvruchten plantage bezocht en (voor het eerst sinds ik in Suriname ben..) gezwommen in een groot zwembad. Heerlijk wasdat!Op de terugweg namen we wat binnenwegen, waardoor we de fietsen over hoge palen heen moesten tillen.. Alles kan in Suriname! Een heerlijke dag gehad, mede dankzij het weer!
Verder die week op een avond een kampvuur gemaakt bij de buren. Qua temperatuurniet echt nodig, maar wel erg gezellig met een biertje en een chipje erbij.
Het eten hier in Suriname is heerlijk (dit komt ook door mijn huisgenoot die erg lekker kan koken!).Soms eten we echt hollands, zoals pannenkoeken een ovenschotel of frietjes. En soms eten we echt Surinaams, zoals Moksie Alesie, bami met kip en Bakabana! Mmmm!
Afgelopen woensdag zijn we tussen de buien door weer de rivier over gestoken om Fort Nieuw Amsterdam te bezoeken. Erg mooi.
Vrijdag hadden mijn huisgenoot en ik het plan gevat om op de fiets naar Lelydorp te gaan om daareen bezoek te brengen aan het neotropical butterflypark. Het was zo'n 20 km fietsen hierheen. We hebben mooie vlinders, rupsen en poppen gezien, maar ook kleine schildpadjes vast gehouden. En er waren ook slangen te zien, die heb ik maar niet bekeken.. Brrr. Tussen de middag wat Surinaams gegeten in een tentje langs de weg, na helemaal nat geregend te zijn.. Gelukkig scheen even later de zon weer. En toen kwam de terugweg.. Die was minder leuk. 40 km fietsen op een dag is niet zo'n probleem, maar op de fietsen die we hier hebben wordt het toch een ander verhaal. Onze billen deden pijn van het zadel (waar niet echt vering in zit) en mijn benen deden pijn van alle rondjes die ze moesten maken op een fiets zonder versnellngen.. Wat was ik blij dat we eindelijk thuis waren!De volgende keer ga ik met de bus of huur ik een goede fiets, zoals tijdens de tocht naar Katwijk.
En om nog even bij het thema dieren te blijven, kwam er 's avonds een enorme kakkerlak ons huis binnen.. ???? Gelukkig heeft mijn huisgenoot hem naar buiten gebracht..
Afgelopen 2 weken was het weer redelijk goed, weinig regen en regelmatig zon. Nu regent het weer erg veel en hard en proberen we ons in huis te vermaken.
Fietsen door Paramaribo isniet mijn hobby, maar als het regent is het echt niet leuk. In sommige straten probeer je niet alleen de auto's, maar ook de plassen te ontwijken, al is deze combinatie bijna onmogelijk. In anderen straten valt er niets te ontwijken, want daar staan de straten gewoon blank.Het water staat daar gewoon zo'n10 cm hoog, als het niet meer is. Dan zijn je schoenen gauw doorweekt kan ik je vertellen..
Verder niet meer zoveel te vertellen, behalve dan dat ik hier vandaag alweer 6 weken ben. En ik dus op een paar dagen na op de helft ben van mijn verblijf hier.. Wat vliegt de tijd! Ik geniet van het Surinaamse leven en de rust!
Adiosen tot de volgende keer maar weer!

Groetjes!

Bijna een maand hier..

Bijna een maaand in Suriname.. Wat vliegt de tijd. Het leven hier bevalt erg goed! Al denk ik wel regelmatig dat ik best even terug zou willen naar het bekende en veilige Nederland. Maar ik kom voorlopig nog niet terug hoor!
Ook afgelopen week is weer voorbij gevlogen. Vorig weekend mocht ik met mijn huisgenoten mee naar een Hindoestaanse bruiloft waarvoor zij uitgenodigd waren. Bijzonder om dit mee te maken. De familie van de bruid en de bruidegom draagt erg mooie kleding, met veel kleuren. Tijdens het uitvoeren van de rituelen in de tempel,zoals de Hindoestanen dit gewend zijn, wordt er Hindoestaans gesproken. Speciaal voor ons als vreemdelingenwerd er een uitleg gegeven over wat er gebeurde. Er werd verteld dat de trouwbeloftes werden voorgelezen, wat deze inhouden en dat de vrouw meer beloftes heeft naar de man dan de man naar de vrouw. Ook het eten gaat anders dan wij gewend zijn. In een zaal staan allemaal tafels en stoelen. Als je hier gaat zitten krijg je een bord met Roti, een soort pannenkoek met rijst en allerlei groenten in sauzen. Het is de bedoeling dat je alles met je handen opeet. Wij hebben hier ons best op gedaan, maar uiteindelijk toch maar een lepel gevraagd. Dat werkte een stuk makkelijker. Als je bord leeg is ga je direct van tafel, zodat de volgende kunnen gaan eten.
Ook hadden we een etentje ter afsluiting van de week Brokopondo met lekker Surinaams eten. Zelfs de gefrituurde vis vond ik lekker... Ook kregen we een mooi certificaat voor onze inzet in het binnenland!
Maandag en dinsdag weer gaan werken op Betheljada. Het is nog erg zoeken naar wat ik kan doen, ook omdat er best wat stagiaires en vrijwilligers rondlopen. Dat maakt het best lastig. De woensdagen en donderdagen zou ik gaan werken bij huize Tyltyl, ook een instelling voor mensen met een beperking. Daar is wat verandering in gekomen. Mijn contactpersoon vertelde dat er hulpnodig was bij stichting Tana. Dit is een school voor dropouts, leerlingen die om verschillende redenen het voortgezet onderwijs niet afgemaakt hebben. Bij Tana worden zij in 9 maanden opgeleid om een beroep uit te kunnen oefenen, bijvoorbeeld crecheleidster. Ineen klaszitten leerlingen van verschillende leeftijden, van 17 tot 41 jaar. De directeur van de school is een 73 jarige Nederlander die zijn werkvrijwillig en met veel overgave en liefdedoet, erg bijzonder!Ik heb woensdag en donderdag meegekeken/meegedaanmet een workshop omgaan met agressie die gegeven werd door een Vlaamse stagiaire. Volgende week ga ik kijken wat ik kan bijdragen op deze school... Een enorme uitdaging.. ????
Verder was deze week qua eten niet al te gezond, maar wel lekker. Zelfgemaakte pizza gegeten bij de buren, erg gezellig. Zelf frietjes en frikandellen gebakken in een pan met olie, bijnde KFC gegeten en uit eten geweest bij restaurant ChaRico. Ook dat was echt Surinaams. Als voorgerecht kregen we een groene curry noodle soep. We vergaten alleen te vragen of het wat minder pittig kon, waardoor de vlammen ons uit de mond sloegen en onze lippen in brand leken te staan.. Dit moeten blussen meteen Parbo bier..Het hoofdgerecht, de Tjauwmin, was gelukkig niet pittig.
Op straat is het hier nooit saai. Het fietsen begint al wat te wennen. Maar op sommige kruispunten weet ik vaak niet hoe ik veilig van de ene naar de anderen kant moet komen. Iedereen rijdt kriskras door elkaar, er wordt veel getoeterd en weinigmensen hebbengeduld.Als je als fietser rechtsaf wilt slaan, moet je vaak tussen 2 rijen auto's fietsen die echt niet zachtjes rijden.. Niet echt relaxt.Gister fietste ik vanuit Tana naar huis en op de hoek van de straat vlak bij ons huis stond een Surinaamse man die zijn broek naar beneden trok toen ik langs fietste. Altijd wat te zien hier op straat..????
Morgen vertrekken 2 huisgenoten na3 maanden hier geweest te zijn weer terug naar Belgie en blijven we dus nog maar met zn 2en over. Volgende week komt er weer een nieuwe vrijwilligster bij ons wonen.
Dit weekend heb ik een fietstocht voor de boeg naar Katwijk. Volgens mij is dat zo'n 30 km hier vandaan..
Fijn weekend allemaal!
Liefs vanuit Su

Een weekje binnenland..

Yeah, back in town, back on the internet.. Sinds gisteravond weer in Paramaribo na bijna een week in Brokopondo! Wat bijzonder om een klein stukje te mogen zien van hoe er daar geleefd wordt.
Samen met 4 anderen afgelopen weekend vertrokken naar Brokopondo. Bijna anderhalf uur gereden in een busje dat het naar mijn idee ieder moment kon begeven, over een weg vol hobbels en kuilen. We verbleven in het staatslogeergebouw van Brokopondo. Een prima slaapplaats, alleen wat jammer dat er overal (maar echt overal, in de keuken, de douche, de eetzaal, de slaapkamer) mieren liepen..
Maandagochtend begonnen met 'werken' op een school. Mijn huisgenoot en ik stonden in een PI-klas. Dit is een klas voor kinderen die niet goed mee konden komen op school en extra begeleiding nodig hadden. Voor die klas stond een hele lieve juf, die echt hart had voor haar 7 leerlingen. Maar wat een verschil met hoe het er aan toe gaat op Nederlandse scholen.. Elke ochtend om 8 uur als de school begint wordt de Surinaamse vlag gehesen. Alle kinderen van de school staan dan in nette rijen rond de vlag en zingen een lied, ik vermoed dat dit het Surinaamse volkslied was.. Daarna gaan alle kinderen naar de klas. In de Surinaamse klas is het voor Nederlandse begrippen rommelig. Kinderen lopen veel van hun plaats, er hangt een planning in de klas, maar daar houdt de juf zich lang niet altijd aan, de kinderen hebben regelmatig niets te doen, omdat ze geen opdracht krijgen, de lessen worden naar mijn idee niet voorbereid, de juf bedenkt ter plekke wat ze de kinderen wil laten doen.. En als een leraar niet komt, zitten de kinderen een hele week in de klas zonder toezicht.. In Suriname kan het allemaal! Een volgorde in het aanleren van bijvoorbeeld spelling of rekenen heb ik niet kunnen ontdekken.. Kinderen moeten woorden schrijven en lezen, maar kennen nog niet alle letters of moeten sommen maken, terwijl ze niet weten hoe de getallen geschreven worden. De kinderen de hele week zo goed als mogelijk geholpen hierbij. Maar vaak hadden ze niet zoveel zin of waren ze niet geconcentreerd en deden ze weinig. Zodra de juf even uit de klas liep steeg het geluidsniveau en werden er streken uitgehaald. Luisteren is niet de sterkste kant van deze (misschien wel van de meeste) Surinaamse kinderen, dus werd het vaak een nog grotere bende. Ook hebben we veel spelletjes gespeeld met de kinderen, vooral mens erger je niet en memorie.. Na 5 dagen kunnen we deze spelletjes wel dromen.. Om half 10 en om kwart over 11 is het pauze en officieel om half 1, wat vaker 12 uur of kwart over 12 werd, was de school alweer afgelopen. Scholdagen van nog geen 5 uur, waarvoor sommige kinderen zelfs met de boot moeten komen. Voor ons duurden ze erg lang, omdatwe vaak zelf maar moesten bedenken wat we de kinderen lieten doen en de kinderenvaak niet echt meewerkten,maar de juf was blij met ons.Volgens mij vonden de kinderen het leuk dat we er warenen hebben we ze eenheel klein beetje kunnen helpen en daar gaat het dan toch om!
Van half 1 tot half 5 hadden we tijd voor onszelf. Tijd om te eten en daarna vaak naar een strandje gegaan om wat te zonnen en te zwemmen. Helaas moesten we iedere middag vlug onze kleren weer aantrekken en gaan schuilen omdat het opeens ging regenen. Het was net of het iedere dag rond dezelfde tijd begon te regenen, en natuurlijk was dat precies op het moment dat wij aan het strand lagen.. Gelukkig toch wel wat zon gezien en een kleurtje op gedaan.. Zelfs zo dat ik de laatste dag mijn schoenen niet meer aan kon, omdat mijn voeten erg verbrand waren.. Wat doet dat zeer zeg..
Om 5 uur moesten we sport gaan geven. Nou ja, sport is een groot woord. 3 van de 5 dagen was er een Cubaanse trainer om te sporten met de oudste kinderen. Het was onze taak om de jongste kinderen bezig te houden door spelletjes met ze te doen. De leeftijden van de kinderen liepen erg uiteen, waardoor dit nog niet meeviel. De eerste dag werd er ongeveer gezegd: hier is een schuurtje met wat spullen (een paar speren om in de grond te zetten, wat ballen, een paar stukken touw en dat was het wel..) en hier is een groep kinderen, succes.. Pfft, niet echt mijn ding om zo te moeten werken. De dagen erna ging dit hetzelfde, maar waren we er al wat meer op voorbereid. We hebben estafette gedaan, gevoetbald, slagbal gedaan, verspringen en touwtje gesprongen met de kinderen. Ook hier was luisteren naar een opdracht of aanwijzingen erg lastig, waardoor we vaak onze stem moesten verheffen. Ook hier was goed te merken dat Surinaamse kinderen andersreageren dan Nederlandse kinderen. De kinderen hier kwamen direct naar ons toe rennen als we het veld op kwamen om ons te verwelkomen, zelfs toen ze ons voor het eerst zagen. De kleinste kinderen wilden direct opgepakt en vastgehouden worden. Ook waren ze niet zuinig met het geven van brasa's (knuffels). De sport was meestal rond 7 uur afgelopen. Daarna douchen, eten, nog wat kletsen en naar bed.
De natuur in Brokopondo was mooi, veel groen. Ook genoten van de vele dierengeluiden die te horen waren vanuit de jungle. De mensen, die veel buiten leven, waren erg vriendelijk en er werd naar ons gezwaaid als we langs liepen. Ook de rust was heerlijk, vergeleken bij Paramaribo was het stil in Brokopondo.
Het was een vermoeiende, maar erg gezellige en mooie week. Ben heel blij dit mee te hebben gemaakt! De foto's van Brokopondo volgen nog.
Groetjes vanuit Su!

4e blog alweer..

Hier weer een nieuwe blog vanuit de Stoelmanstraat in Paramaribo. Er is ondertussen alweer bijna een week voorbij. Maandag was mijn eerste 'werkdag' bij Betheljada. Dat was niet zo'n productieve dag, omdat ik in m'n eentje nog weinig kan doen. Vooral een beetje gezeten en gekletst..
Na het werk ben ik met een huisgenoot de halve stad door gefietst om alvast kaartjes te kopen voor een film waar we de volgende dag heen wilden in de bios. En dat in de warmte en drukte zonder fietspaden. Pfft. Maar zo leer je wel gelijk fietsen in Paramaribo.

Dinsdag heb ik samen met een Nederlandse stagiaire geholpen in de zorg. Daarna zijn we een rondje gaan wandelen met een paar kids. Heel fijn!
s'Middags samen met mijn huisgenoten met de taxi vertrokken naar een winkelcentrum. Daar wat gewinkeld, wat gedronken met een stuk Bojo (Surinaamse koek). Dit had ik in Nederland voor ik vertrok al geprobeerd te maken, maar dat was ietwat mislukt. De Bojo hier proeft toch echt heel anders ????. Hierna wat gegeten bij de Mac en naar de film 'the longest ride geweest. Wat een Nederlandse avond, behalve dan dat de film niet ondertiteld was.. Na de film weer met de taxi terug naar huis. Hoe dat hier gaat met de taxi's vind ik nog steeds erg bijzonder. Er zijn een heleboel telefoonnummers die je kunt bellen voor een taxi. Vervolgens is het enige wat je hoeft te doen vragen om een taxi op het adres waar je op dat moment bent. Je hoeft niet eens gelijk door te geven waar je heen wilt, dit doe je pas als je in de taxi zit. En dan staat er meestal binnen een paar minuten een taxi voor de deur. Daar zouden ze in Nederland toch nog wel iets van kunnen leren..
Woensdag eerst een hoop was weg gewerkt met de hand. We zouden gaan zwemmen bij Betheljada aan het eind van de ochtend. Toen ik daar aankwam bleek dat dit niet doorging, omdat er nieamand was die op de bus kon rijden. Dus maar weer naar huis gegaan. Welkom in Suriname..
Donderdag heb ik de stad wat verkend. Wat foto's gemaakt van de vele monumenten die Suriname rijk is, waaronder Koningin Wilhelmina. En natuurlijk het i love su beeld en de waterkant. Ook naar de palmentuin geweest, erg mooi om tussen al die enorm hoge palmbomen te lopen. Daarna wat gekeken hoe de winkelstraten en de winkels hier werken. De winkels worden ongeveer allemaal gerunt door Chinese mensen. Hulp vragen in een winkel als je iets zoekt is geen optie, ze spreken geen van allen Nederlands/Surinaams. Een enkeling spreekt 3 woorden Engels, maar daarmee kom je ook niet al te ver.. Ook fijn dat er zoveel Surinaamse kerels in de winkelstraten rondhangen die het niet kunnen laten om aan blanken te laten merken dat ze er zijn... Mis het nu al om in Nederland gewoon rustig en 'anoniem' over straat te kunnen lopen!
Verder raak ik hier ook maar niet gewend aan de koude douche, zeker als het slecht weer is. En dat is het hier nogal eens. Het regent op dit moment ook pijpestelen. Vrees dat ik weinig zon gezien zal hebben als ik weer naar Nederland ga.
Volgende week ga ik een week op project naar het binnenland, in Brokopondo. Jullie zullen dan een week niet van me horen, geen blog, geen mail, geen whatsapp.. Voor zover ik begrepen heb ga ik op een school helpen bij sportactiviteiten. Ik ben benieuwd..

Iedereen weer veel plezier gewenst in Nederland!
Groetjes

Weekend

Alweer een nieuwe blog, het moet niet gekker worden.. Het wordt wel een korte dit keer hoor!

Dit weekend naar een botanische markt geweest. Dit is een soort park waarverschillendekraampjes staan waarop ze allerlei bloemen en planten verkopen. Daarna fruit gekocht voor de hele week, wat een gezeul met een heleboel tassen vol mango's, bananen, sterappel, papaya's enananas. Hier 's middags gelijk een fruit salade van gemaakt, mmm! En dan ook nog om boodschappen voor het avondeten voor de hele week. Fietsen in Paramaribo is al niet mijn favoriete bezigheid, en al helemaal niet zoveel zware tassen..
's Middags naar Fort Zeelandia geweest. Indrukwekkend om te zien, zeker als je denkt aan de geschiedenis van dit Fort aan de Surinamerivier.
Maandag moet ik om 8 uur bij Betheljada zijn. Dan gaan we afspraken maken voor de werktijden voor komende weken. Ik ben benieuwd, want volgens mij steekt het hier niet al te nauw met de werktijden voor een vrijwilliger..
Ik had hier wat problemen met de stroom. Mijn tablet kon ik opladen, maar die werd niet vol waardoor hij steeds uitviel. En mijn telefoon met mn Surinaamse nummer, een oude nokia ???? laadde helemaal niet op. Waardoorhij naeen paar dagen al uit was.. Dat probleem is gelukkig weer opgelost door een omvormer van 110 naar 220 volt.
Verder heb ik weinig te melden..

Fijne week allemaal!

Groetjes!!

De eerste week

Daar ben ik weer.. Vandaag een week geleden zat ik in het vliegtuig en had ik mijn horloge al verzet naar de Surinaamse tijd, het is hier 5 uur vroeger dan in Nederland. De eerste week is voorbij gevlogen. Donderdag ben ik kennis gaan maken bij Betheljada, 1 van de 2 instellingen waar ik ga werken. De andere instelling, huize TylTyl heeft nog vakantie, dus daar kan ik pas volgende week heen. Toen ik aankwam op Betheljada was er een afscheidsfeestje van 3 mensen van een uitwisselingsprojectuit Nederland. Alle kinderen en begeleiding waren in 1 ruimte muziek aan het maken en spelletjes aan het doen. Daarom was er geen tijd om afspraken te maken over wanneer en waar ik ga werken. Ik mocht meekijken bij het feestje. Dan merk je gelijk dat de Surinaamse mensen de kat uit de boom kijken als er Nederlanders komen. Er is niemand die naar je toe komt om iets te zeggen, uit te leggen of te vragen. Dat gaat dus nog lastig worden, als het een tijdje duurt voordat ze aanme gewend zijn.. Daarom een praatje aangeknoopt met verschillende Nederlandse stagiaires en vrijwilligers. Dat ging een stuk makkelijker!Door hen gelijk gevraagd om mee te lopen met de avondvierdaagse die avond.. Een wandeltocht van 19 km.. Wat een happening was dat. Er lopen allemaal groepen mensen mee, de meeste verkleed, van 1 bepaalde politieke partij, restaurant, clubof instelling. Echt heel leuk om mee te maken.Langs de hele tocht stonden onwijs veel mensen te kijken en aan te moedigen. Die avond wel gemerkt wat het is om als Bakra (blanke) in Suriname te zijn. Veel mannen, maar zelfs ook vrouwen roepen, fluiten of lachen naar je, of werpen je kusjes toe alsof je een of andere veroemdheid bent. Na 6,5 uur lopen (want ookhet wandelengaat op het Surinaamse tempo) ben je dit echt wel zat! Dit was dus een drukke donderdag.. Vrijdag weinig gedaan en me toch geen moment verveelt. Wat is hettoch fijnom een beetje aan te keutelen! Boekje lezen, mijn kamer vegen, een handwasje doen (waarbij mijn schone witte broek natuurlijk weer van de waslijn valt, hij onder de vuile plekken zit en ik weer opnieuw kan beginnen), kletsen met de meiden, afwasje doen, in het zonnetje zitten (en natuurlijk alweer verbrand..),stoepje vegen, eten koken, spelletje doen. Heerlijk!En natuurlijk een koude douche nemen.. Want warm water is hier niet. Brrr!Verschillende mensenhebben gevraagd hoe mijn huis er hier uitziet. Ik zal hiervan wat foto's op mijn blog zetten, zodat jullie hier een idee van krijgen.
Waar ik hier nog wel wat aan moet wennen is dat het zo vroeg donker wordt, om een uur of half 7 begint het te schemeren en rond half 8 is het echt wel donker te noemen. Dat is vooral vervelend, omdat het hier niet helemaal veilig is als blanke. Je kunt 's avonds niet meer over straat, zeker niet alleen, maar ook bij huis is de kust niet altijd veilig, heb ik al van verschillende kanten gehoord en gezien. Daarom heel blij met Mozart, die trouw bij ons in de buurt blijft en gaat blaffen als h?j iets verdachts ziet, hoort of ruikt! Ook heel fijn dat er tralies voor alle ramen en deuren zitten! Ja ja, het is niet alleen maar rozegeur en maneschijn! ????
Verder ben ik blij dat hier wifi in huis is, al is de kwaliteit hiervan niet om over naar huis te schrijven. Zo blijf ik toch nog een beetje op dehoogte en wat er in Nederland gebeurt en kan ik jullie op dehoogtehouden van wat er hier gebeurt!

Dit was het wel weer, tot volgende keer!

Veel groetjes vanuit de tropen!

P.s. als je me wilt volgen, voeg dan je mailadres toe aan de mailing lijst, dan hoef ik mijn blog niet elke keer op mijn facebook te plaatsen en krijg je automatisch bericht bij een nieuwe blog!

Mijn eerste dagen Suriname

Hallo daar,

Ik heb stellig gezegd niet te gaan bloggen tijdens mijn verblijf in Suriname. Ik heb mijn mening hierover toch bij moeten stellen. Er gebeurt hier iedere dag vanalles en ik merk dat er best wat mensen zijn die willen weten hoe het hier gaat. Daarom bij deze toch een blog. Het is ondertussen al woensdag, maar ik zal bij het begin beginnen.

Zaterdag 4 april om half 7 vertrokken naar Schiphol. Met moeite een krentenbol en een glas thee naar binnen gekregen, want wat was ik zenuwachtig... Hierna uitgezwaaid door een comite van 8 mensen en zonder problemen door de controles heen gekomen. In de wachtruimte bij de gate zaten zoveel mensen, dat ik me afvroeg of we allemaal in 1 vliegtuig zouden passen. Later bleek dat er ruim 400 mensen in dit vliegtuig konden.. Tijdens de vlucht gezellig gekletst met mijn Nederlandse vliegtuig-buren. Ook het scherm voor mijn neus met allerlei films, games, muziek en de vluchtinformatie zorgden ervoor dat ik me geen moment verveelt heb. Ook kregen we heerlijk eten en drinken en af en toe een verfrissingsdoekje aangeboden.
Na een vlucht van 9 uur aangekomen op Johan Adolf Pengel International Airport, oftewel Zanderij. Daar ruim een uur in de rij gestaan voor de paspoort controle, welkom in Suriname.. Vervolgens met een busje naar Paramaribo gebracht, waar ik gelijk al kon zien wat een mooi land Suriname is. Zoveel groen overal.
Tot en met maandag verbleef ik in een huis aan de st Jozefstraat. Dat weekend weinig gedaan, alleen een citytour gehad en een boodschap gedaan in de supermarkt. Wel erg vreemd om allerlei Nederlandse producten en zelfs Nederlandse merken tegen te komen hier. Al geeft dat natuurlijk ook een vertrouwd gevoel. Wel veel bezoek gehad van muggen, die hun bezoek niet onopgemerkt lieten.
Maandagavond ben ik verhuisd naar mijn verblijfadres, Stoelmanstraat 42. Hier mijn Nederlandse en 2 Belgse huisgenoten ontmoet, hele gezellige meiden!
Dinsdag op intakegesprek geweest bij mijn contactpersoon en met mijn huisgenoten om boodschappen geweest in de supermarkt en op de markt. De markt hier is een grote overdekte hal waar heel veel kramen staan met vooral groenten en fruit, allerlei soorten die we in Nederland niet kennen. We zijn op de fiets om onze boodschappen geweest, je bent al moe voordat je aankomt. Fietsen is hier best gevaarlijk. Je fietst gewoon langs de drukke wegen, er wordt veel getoeterd en je kunt niet naast elkaar fietsen. Je moet zover mogelijk links fietsen, om niet geraakt te worden door een auto, maar ook weer niet te ver naar links, anders beland je in de 'goot'.
Vanmorgen ben ik naar de vreemdelingendienst geweest voor het verlengen van mijn visum. Ik werd om 8 uur opgehaald. Natuurlijk ontsnapte Mozart, onze waakhond, toen de taxi voor de deur stond.. Gelukkig is hij terug gebracht door de buren.
Verschillende mensen hadden me verteld dat ik waarschijnlijk een poos zou moeten wachten, voordat ik mijn paspoort met stempel terug kreeg. Maar blijkbaar kwam ik erg betrouwbaarover, want na 10 minuten stond ik alweer buiten met paspoort en stempel! Verder niet zoveel gedaan de rest van de dag. Zo kan ik alvast wennen aan het Surinaamse tempo.
Het weer is hier niet echt super. Veel bewolkt en vandaag heeft het regelmatig geregend. Het regenseizoen gaat langzamerhand beginnen.

Ik ga niet beloven dat ik regelmatig een blog ga schrijven, maar er komen er vast meer. Tot de volgende keer.
Geniet van het leven in Nederland, dan probeer ik dat hier te doen!

Groetjes Eline